Υπήρξαν και μαλάκες που να με ρίξουν προσπάθησαν, έκαναν λιγάκι θόρυβο και μετά κάηκαν, δεν αντιλήφθηκαν τα χαμόγελα μου τι έδειχναν, κάτω από τα μάγουλα τα ξυράφια μου έκρυβα, για αυτό πριν να τους γαμήσω γρήγορα τους έστειλα, εγώ σε έκανα και εσύ μου απέδειξες ότι έσφαλα, δεν με νοιάζει πια για το ποιος φέρθηκε ανέντιμα, είναι ασήμαντο, ένα ασύμμετρο, άσχημο έναυσμα, το παίρνω σαν πάτημα ν’ αποφύγω το ξέρασμα, θα ακούς τις κατάρες όσο λες για θεού θέλημα, στα αυτιά βρωμόμπιτα και στα νεύρα πάλι κουρέλιασμα, καταστρέφω κάθε ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, σου δίνω τον χρόνο μα μόνο για δευτερόλεπτα, για να δίνω πόνο για πάντα αμετανόητα, μιλάς με αηδία για όσους δεν έχουν όνομα, μιλάω για το τέλος σου δεν θα έρθει ανώδυνα, περάσαν χρόνια μα ακόμα δεν έβγαλα νόημα, ίδια σκατά μπροστά μου αλλά εγώ είμαι το πρόβλημα ? μιλά καλύτερα αν θες να κυλήσουν όλα όμορφα, αυτές τις εποχές με βρίσκεις μόνιμα στα πρόθυρα, μην κάνεις τον κόπο να αλλάξεις για μένα τόσο, έχει τελειώσει ότι καλό είχα να σου δώσω, άργησα να το νιώσω μα τελειώσανε τα αστεία, η σαπίλα είχε πάντα επωνυμία και βρώμαγε με την μία να το πάλι ό,τι και να δεις γυρνάς κεφάλι να το πάλι ό,τι και να δεις γυρνάς κεφάλι να το πάλι ό,τι και να δεις γυρνάς κεφάλι μέχρι κάποιος να στ’ ανοίξει το ρημάδι ένα βράδυ Να το πάλι, ότι και αν δεις γυρνάς κεφάλι, μέχρι κάποιος να στ΄ ανοίξει το ρημάδι ένα βράδυ, και να δώσεις χαιρετίσματα στον Άδη, το ξέρει ότι είμαστε έτοιμοι το έχει καταλάβει, θα αναλάβει τα καθήκοντα του πάλι, τι και αν πήγαν όλα στράφι, σε ένα χάλι, στους τυφλούς βασιλεύει το ένα μάτι, σε βλέπει απ΄την στιγμή που σηκώνεσαι απ΄το κρεβάτι, και γελά με την κατάντια σου μέχρι να ΄ρθει το βράδυ, επαναστάτες, καλλιτέχνες μέσα στο τσουβάλι, αυτοκαταστροφικοί, αντισυμβατικοί και άλλοι γραφικοί, ηθικολόγοι, ελιτιστές, δογματικοί, εγώ και εσύ, καμένοι σαν χαρτί χωρίς ψυχή, επιτηδευμένα αποφεύγουν την επιτήδευση, τα λόγια τους και οι πράξεις τους σε αντίθεση, μην ψάχνεις για την σύνδεση δεν υπάρχει καμία, τη μισαλλοδοξία χώνω εκεί που ανοίκει στα μαυσωλεία, σου δίνω χρόνο περιμένω να δώσεις αιτία, οι εντυπώσεις δεν με νοιάζουν γιατί δεν έχω μία, τα βρήκες σκούρα πάλι και το ΄ριξες στα αστεία, με κεφάλι ανοιγμένο θα βρεθείς σε μια γωνία, περίμενε μ΄αγωνία κατάλληλη συγκυρία, να κρατήσεις τα ηνία και να μαζέψεις στοιχεία, το τέλος θα ΄ρθει μέχρι να μετρήσεις ως το τρία, και εμείς θα σου παίζουμε επιθανάτια χορωδία να το πάλι ό,τι και να δεις γυρνάς κεφάλι να το πάλι ό,τι και να δεις γυρνάς κεφάλι να το πάλι ό,τι και να δεις γυρνάς κεφάλι μέχρι κάποιος να στ’ ανοίξει το ρημάδι ένα βράδυ

Κλειδωμένοι με το ζόρι, απ΄τη γέννα στη φορμόλη, και δυο τρεις συνοδοιπόροι, που ζούνε το ίδιο στόρι, το ίδιο αυτό μοτίβο που πάλι μ΄αποξενώνει, χαμένοι στην ουσία σε ένα πλήθος και όμως μόνοι, ώρες που περνάνε ψάχνοντας το που ανήκω, οχτάωρα χαμένα μες τον τσιμεντένιο κήπο, από τη ζούγκλα, βασίλειο χτισμένο επί πτωμάτων, κυρίαρχος όποιος ελέγχει την μάζα στομάτων, συμβιβάζομαι με αυτό πολλές φορές, και επικρατεί μια νέκρα όπως το βράδυ μες τις γειτονιές, το κουτί καθορίζει ταΐζει πληροφορία, 24/7 διαμορφώνουν την κοινωνία, σε βλέμματα κομμένα, χαμόγελα ληγμένα, με ώρες πεταμένες που αφήσαν απωθημένα θέλω, θέλω οξυγόνο στον πυθμένα, θέλω οξυγόνο για να ζήσω άλλη μια μέρα Περιπλανιέμαι στα σοκάκια αθόρυβα, χαρούμενος γιατί το χρήμα ρε, ποτέ δεν το ΄γλειφα έκανα όνειρα απόρρητα, πάντα μιλώ σε σένα απόλυτα, αυτός που είμαι φαίνομαι πράγματα αυτονόητα, βαδίζω, σκέφτομαι, σκοντάφτουμε, πέφτουμε, αντίδραση ανθρώπινη, βαρέθηκα φίλους που είναι φυγόπονοι, φυγόποινοι πριν την καταδίκη της ζωής, ήμουνα μέρος της δικιάς σου λογικής, μην το ξεχνάς, πορεύομαι εκτιμώντας το μεγαλείο της μοναξιάς, σε μια σπηλιά φτιάχνω καύσιμη ύλη από τα ξύλα της οξιάς, τερατουργήματα μυαλού, ανώδυνο ταξίδι αφήνεις το εδώ και πας αλλού, χωρίς κανένα εισιτήριο, με ανοιχτό το στόμα περιμένεις για πειστήριο, στη καθημερινή σου δίκη, οικειοθελώς πέφτει την φάκα το ποντίκι, παίρνω πάντα αυτό που μου ανήκει, τις νεκρές ώρες εύκολα η ζωή σου γίνεται μανίκι Μέρες που φύγαν και αφήσαν μόνο ώρες νεκρές, μόνο άγχος και στρες, κοινές, κενές ζωές γλιστράν απ΄τις χαραγματιές της τσιμεντούπολης ρωγμές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρατικές φυλακές, αναποτελεσματικές μισθωμένες ώρες, τη ζωή σου βλέπεις να περνά μέσα από διόπτρες, όπου και αν βρεθώ κοιτάω για προδότες, ζω ανάμεσα σε τυφλούς υπερόπτες, με δύο γλώσσες, που κάνουν κόνξες, ώρες με τρυπάνε σαν βελόνες, ώρες ώρες δειλιάζουν στην όψη των ματιών τις κόρες, όταν ανοίγουνε να πετάξουν φλόγες, ιστορία κουβαλάνε σαν λιωμένες σόλες, ύπουλοι σαν φόλες, στάζουν δηλητήριο τους χειμώνες, τότε όταν οι ψυχές είναι πιο μόνες, δεν υπακούν τους κανόνες, σπάνε πόρτες, στόματα ανοιχτά οι αλαζόνες, σκύβουν τα κεφάλια, σφίγγουν ζώνες

Έχω ριζώσει, εθισμένος απ΄την πρώτη δόση, κατατρεγμένος που δεν θα γλιτώσει, μην παίζεις με τον πεινασμένο γιατί αν ενδώσει, δεν υπάρχει τίποτα να μπορεί να σε σώσει, μέσα στην οργανωμένη ζούγκλα ποιος να νιώσει , όλοι απλά παλεύουν για το ποιος θα επιβιώσει, η κράση είναι τόση όσο η υπομονή επιτρέπει, διαστέλλομαι σαν μάτι που δεν πιστεύει τι βλέπει, κόσμος γεμάτος με αντιφάσεις, άλλοι απ΄τις οθόνες, άλλοι απ΄τις επάλξεις, κάνουμε γύρες πάνω απ΄τις ίδιες καταστάσεις, περιμένοντας να αλλάξει κάτι με τις ίδιες αποφάσεις, μου λένε μην μιλάς για αυτό και κοίτα αλλού, τους λέω πως δεν θα ησυχάσω έχω μάτια παντού, οι ρίμες είναι πασπαρτού ξεκλειδώνουν μυαλά, με τόσο ψέμα είναι δύσκολο αν δεις καθαρά, τι μας έφερε ως εδώ αναρωτιέμαι τι σκατά, μνήμες ψεύτικες ως την ολική επαναφορά, πέρασα το πρώτο στάδιο με το κεφάλι άδειο, καλύτερα από πριν όμως δεν ξέρω αν θα την βγάλω, σταμάτησα να προσπαθώ τώρα μονάχα κάνω, ζω και όταν δεν αγχώνομαι το απολαμβάνω, δεν παίρνω σοβαρά ότι μαλακία λαμβάνω, περνάω βιαστικά μη χρειαστεί να τους ξεκάνω Έχω τεντώσει σαν σούστα, κόλλησα στον πάτο σαν την μούργα, χρόνια που περάσαν σε μια τζούρα, όνειρα που γίνανε θολούρα, ιδέες που ατρόφησαν απ΄την πολλή σαβούρα, περιθωριακή ξεχασμένη υποκουλτούρα, σταμάτησα να ψάχνω την θέση μου στην βαβούρα, δεν γυρνάω πίσω, αλλά γυρνάω σαν σβούρα, μέσα σε ποτήρια πλαστικά αλκοολούχα, σε σκοτεινές γωνίες σε στέκια σε συναντούσα, νιώθω καλά που ξέχασα απορώ πως μπορούσα, νοστάλγησα την τρέλα στον εαυτό μου μιλούσα, βρήκα γαλήνη και σταμάτησα την κατιούσα, μονάχα την αδικία μισούσα, είχα βιώματα μα δεν ζούσα, τίποτε δεν άφηνα πίσω δεν περπατούσα, όσο πίστευα πως άντεχα δεν σταματούσα, έβριζα την τύχη μου αλλά την κυνηγούσα, κανείς δεν έμαθε τι περνούσα εγώ, ο χρόνος δεν υπάρχει ώρα να φύγω από δω, κάνω κατάθεση ψυχής με το μικρόφωνο ανοιχτό, είναι θέμα επιλογής και πάλι ν΄αποκαλυφθώ, όλα γυρνάνε τίποτε δεν μένει σταθερό, όλα περνάνε, περνάνε όλα με τον καιρό, η ζωή είναι σπείρα περιμένοντας κάτι καλό, πότε πάνω πότε κάτω ακολουθώντας τον ρυθμό

Έκανα χρόνια να σε δω και τώρα έχεις γκριζάρει, τα μάτια σου κρεμάσαν από της ζωής τα βάρη, είχα πλάκα όταν ζούσαμε μια ζωή σαν κουβάρι, δεν καιγόταν το μυαλό δεν μ΄ένοιαζε που θα με βγάλει, κανείς δεν σε κυνηγάει μου είχες πει, από τότε νιώθω ζώο σε φυγή, ψάχνοντας τ΄απαραίτητα και τροφή, δύσκολα ξεχνάω ό,τι και αν συμβεί, γιατί το μυαλό μου έχει φορτωθεί, το φορτίο είναι βαρύ δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, μετράω τις αναπνοές μου για να βγει η μέρα, μετράω τους ανθρώπους που σκαν χαμόγελα Δευτέρα, άλλους τόσους που τους έστειλα εγώ πιο πέρα, προσπαθώ για τ΄ακατόρθωτο, να αλλάξω το αδιόρθωτο, σ΄ένα τόπο εμπόλεμο, καμένος απ΄τον θόρυβο που μου τρυπάει τα αυτιά, και δεν σταματά στον ύπνο μου ακόμα να πονά Ποια μοίρα τα όμορφα καταδικάζει, ότι αγνό και αν νιώσαμε αδειάζει, προσπάθησα και εγώ και εσύ και πάλι, χαθήκαμε σ΄ ότι μας περιβάλλει, σε ανθρώπους που διαλέγουνε για μας να ΄μαστε άλλοι, και δεν ήμασταν αυτό το χάλι, ήμασταν κάτι που θα ζήλευαν είχαμε αυτό το κάτι, το κάτι παραπάνω που σε κάνει να γράφεις ένα κομμάτι, να τ΄ ακούς μετά από χρόνια να θυμάσαι την αγάπη, τα ΄χω κάνει όλα στην άκρη, λάθη γίναν στάχτη, έχει μείνει ένα κεφάλαιο που κανείς δεν ξεγράφει, τουλάχιστον δεν έμεινε ακόμα ένα άχτι, ένα μάθημα, μια ανάμνηση απόδειξη πως αλλάζει, όλα αλλάζουν τίποτα δεν μένει ίδιο, αγάπησα την αλλαγή και την βλέπω σαν φίλο, την βλέπω σαν τη μουσική που πότε δεν αφήνω, και θα την ακολουθώ ώσπου να φύγω Οι άνθρωποι είναι σάπιοι, δεν ικανοποιούνται αν δε σου φαν ένα κομμάτι, απ΄την ψυχή σου βγάλτη, δεν θα σου μείνει κάτι απ΄τα δόντια του ψυχοβγάλτη, όλοι ζουν σε κάποια φάση, φίλος ή γυναίκα να προσπαθεί να σε γδάρει, να πίνεις, να ψάχνεις κάτι για να σε καλμάρει, το σώμα σου πονάς, για να ξεχνάς τον πόνο απ΄ την αγάπη, ποτέ δεν βγάζεις άκρη, δίχως ύπνος σ΄ ένα άδειο κρεβάτι, που άδειασε ένα βράδυ, και γέμισε ξανά μα το καλύπτει το σκοτάδι, ό,τι απέμεινε απ΄ τη νάρκη, που μ΄ άφησες δώρο στο μαξιλάρι, να διαμελίσει ότι ζήσαμε να μην νιώθουμε πάλι, όταν το βράδυ καταλήγεις το μπουκάλι, όπως λέει ο αδερφός μου να γεμίζει το κεφάλι, ξέχνα ότι συνέβη και για όποιον αμφιβάλει, πάντα για τους άλλους θα ΄μαστε άλλοι

Περνάν τα χρόνια και η μέγγενη σφίγγει ακόμα, ιστορίες απ΄την κρύπτη οι ζωές μας ένα με το χώμα, τα παιδιά που μεγαλώνουν ξέρουν μόνο από χειμώνα, γερνάνε πριν την ώρα τους παίζουν χωρίς κανόνα, δεν συνθηκολογούνε με το πτώμα, περνάν καλά μ΄ ένα κορίτσι ή μ΄ ένα πιώμα, ψάχνουν να βρουν το έρωτα μετά απ΄ τα δωδεκάωρα, είναι αδύνατο να ΄χεις ζωή μετά τα κάτεργα, γι΄αυτό περνάν οι ώρες γάματα, πάνω από τα χαλάσματα, μοιραζόμαστε ζωές μαζί με τ΄ αποβράσματα, οι καρδιές μας θαύματα που ζουν με τόσα θραύσματα, καρφωμένα μέσα τους μόνιμα χωρίς κλάματα, γιατί έμαθαν στα άγρια και πέρασαν τον πόνο, δεν ξέρουν να παίρνουν πολλά αλλά να δίνουν μόνο, για αυτό και στο χρεώνω, όσο και αν μεγαλώνω, αλλάζω αυτά που θέλω και στον πυρήνα φουντώνω, γράφω για να μην ουρλιάζω πάλι ως τα χαράματα, ζούμε επικίνδυνα μεγαλώνουν τα τραύματα, αμφιβολίες για τα πάντα και άθελα, να πληγώνω άδικα όλους αυτούς δεν θα ΄θελα, ό,τι και αν γίνει εγώ έχω την ευθύνη, ή μήπως το μυαλό μου έχει αρχίσει αν φθίνει, η μνήμη μου ξεφτίζει ή κρίση μου με προδίδει, αμφιβολίες παίζουν το κεφάλι μου παιχνίδι Ό,τι και να έχεις τίποτε δεν είναι σίγουρο, ό,τι και να χτίσεις τίποτα δεν είναι σίγουρο τι θέλεις να κρατήσεις, δεν είναι σίγουρο το μόνο σίγουρο πρέπει να ΄χεις καρδιά από σίδερο Όσο οι δείκτες θα γυρνάνε τίποτα δεν θα ΄ναι σίγουρο, τις νύχτες κυνηγάμε έχουμε καρδιά από σίδερο, φρενάρουμε για να σωθούμε από τον κατήφορο, έστω και αν δεν έχουμε ζήσει κάτι αντίστοιχο, τα μπάσα σκάνε σαν οβίδες μες το αυτοκίνητο, γεμίζω τις σελίδες αφού μου δώσεις το κίνητρο, σαν τις κατσαρίδες πετάμε και σπέρνουμε τον τρόμο, η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε άλλο δρόμο, ζωή στον πάγο και η ψυχή μας στην συντήρηση, κάθε χτύπος της καρδιάς είναι αντίστροφη μέτρηση, δεν γινόμαστε νεότεροι είμαστε η αίρεση, το ΚΑΛΤ που θέλουν να χώσουν μέσα σε παρένθεση, απαραίτητη συναίνεση μα δεν την δίνουμε, πίνουμε, δαγκωνόμαστε και ξαναπίνουμε, τα μυαλά μας γδύνουμε σε ανθρώπους σαν εμάς, σ' αυτούς που περιμένουν τον λόγο σου να κρατάς, όσο τους υποτιμάς αυτοί σκληραίνουν κάθε ώρα, έμαθαν πως να κινηθούν μέσα σε μπόρα, σμιλεύονται σαν σίδερο από τώρα, σπέρνεις τρόμο σε παιδιά θερίζεις τυφώνα, αμφιβολίες μια ζωή μέσα σε Λίμπο, να αναρωτιέμαι κάθε μια στιγμή τι θα απογίνω, να αναρωτιέμαι αν κάτι που αξίζει πίσω αφήνω, αν έχω περισσότερα προβλήματα απ΄ όσα λύνω Ό,τι και να έχεις τίποτε δεν είναι σίγουρο, ό,τι και να χτίσεις τίποτα δεν είναι σίγουρο τι θέλεις να κρατήσεις, δεν είναι σίγουρο το μόνο σίγουρο πρέπει να ΄χεις καρδιά από σίδερο

Τέσσερις τοίχοι το κλιματιστικό στάζει σαν μύτη, τίποτα εκεί μέσα δεν μου ανοίκει, γυρνώ την ρόδα σαν να ΄μαι ποντίκι, τρέφομαι με φρίκη, καραντίνα εθελοντική μέσα στο σπίτι, σκελετωμένο χέρι βγαίνει μέσα απ΄το μανίκι για να δείξει, όλα αυτά που δεν μπορεί να αγγίξει, να με πείσει πως δεν θα βρω την λύση, όσο και αν φώναξα κανείς δεν βρέθηκε να με βοηθήσει, απάντηση δεν πήρα για αυτό δεν χάνω τον χρόνο μου, δεν κάνω τον σταυρό μου αλλά γεμίζω το όπλο μου, δεν περιμένω ανταπόκριση στον κόπο μου, το κάνω μόνος μου και έχω τον λόγο μου, περνώ τις ώρες πάνω απ΄ το χαρτί, αλλάζω παραστάσεις απ΄ τον καναπέ ως το pc, κρατάω αποστάσεις έτσι και αλλιώς δεν ήσουν εκεί, ακόμα και όταν βόλευε δεν είχαμε βρεθεί, τριγυρίζω σε ένα μέρος που δεν ξέρω, χωρίς να ξέρω τι θέλω να καταφέρω, αυτή η πόλη έχει αλλάξει πολύ, τα χρόνια δεν κρατάνε παραπάνω από μια στιγμή Μάθαμε να μιλάμε πίσω από τζάμια κρύψαμε δάκρυα που γίνανε ποτάμια διαλέξαμε να ζούμε και αυτό είναι σφάλμα τουλάχιστον τραβάμε τα δικά μας πλάνα Η πόλη βράζει έτοιμη να σκάσει, τα νεκρά της κύτταρα είμαστε μας αλλάζει, ο χρόνος πίσω απ΄ τα σίδερα δεν περνά, κηρύγματα για να καλύψουν της νύχτας τα βογκητά, τα αναφιλητά δεν αγγίζουν κανένα, θα έρθει η μέρα που θα ξηγηθούμε για τα περασμένα, δεν είναι ξεχασμένα απλά συσωρευμένα, τρέχουμε σαν έντομα με κομμένη αντένα, καταλαβαινόμαστε απ΄ το βλέμμα, αποφεύγουμε τα λόγια για να μην υπάρξει θέμα, ανάσες μέσα έξω ένα δύο δύο ένα, να καταφέρουμε να βγάλουμε τη μέρα, Δευτέρα με Δευτέρα είναι η ίδια τρέλα, στιβαγμένοι βιαστικοί μέσα σε τρένα, οι κλειδοκράτορες κοιτάν βαριεστημένα, οι ανρθωποφύλακες περιμένουνε ένα, λάθος να κάνω να τους δείξω ποιος είμαι, δεν κρύφτηκα ποτέ αλλά δεν κάνω για το θεαθήναι, αυτοί που ξέρουν ξέρουν εσύ όσο θέλεις κρίνε, αν θέλεις μείνε, αν δεν αντέχεις φύγε Μάθαμε να μιλάμε πίσω από τζάμια κρύψαμε δάκρυα που γίνανε ποτάμια διαλέξαμε να ζούμε και αυτό είναι σφάλμα τουλάχιστον τραβάμε τα δικά μας πλάνα

Μέσα από σκέψη και με πρόσωπο λευκό σαν πανί, με διεσταλμένη κόρη οφθαλμού κι εικόνα θολή, διασχίζοντας την αυλή που οδηγεί στον ακάλυπτο, τελευταία στάση πριν χαθείς στο άπειρο, πλάνο πεντακάθαρο που πρέπει να τελειώσω, χωρίς να με πάρουν χαμπάρι ωστόσο , και να επιβιώσω, για αυτό έχω τα μάτια μου τριγύρω διπλά, δεν ξέρεις ποιος σου την φυλά ποια ιστορία παλιά, για ποια λεφτά για ποια δουλειά τα ΄χω ξεχάσει αυτά, δεν είχα τίποτα ποτέ και δεν χρωστάω πουθενά, είμαι η φιγούρα που περπατάει αργά στην ερημιά, όλα εντάξει τίποτα όμως δεν πηγαίνει καλά, μια φάση που ποτέ δεν ξεκινά δεν παίρνει μπροστά, ποιος θα ξεχάσει όσα ζήσαμε δεν παίζουν αυτά, τρώω χαστούκια να ξυπνήσω μα δεν πάω πουθενά, και με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι στην νεκρά, η συνέχεια έχει αλλάξει εντελώς το τοπίο, έχω ξυπνήσει στο διαμέρισμα βράδυ μέσα στο κρύο, με τη μούρη στο ψυγείο να βρω κάτι πόσιμο, είναι σημαντικότερο απ΄ το φαγώσιμο, τις μέρες σαν αυτή, τις νύχτες που τίποτα στο κορμί δεν λειτουργεί, μόνο καταφύγιο για την ψυχή είναι το χαρτί, και φτου απ΄ την αρχή πάλι, μέσες άκρες δύο χρόνια μέσα στην κραιπάλη, άκυρο σε όποιον προσπαθεί να με βγάλει, και δεν έχει δώσει βάση, λέει που χάθηκες πάλι ότι και να ναι θα περάσει, τίποτα όμως δεν περνάει έτσι απλά, τον πιο βαθύ τσαμπουκά, δεν θα τον δεις τον έχω κάπου στην καρδιά, για αυτό καλύτερα μην δίνεις σημασία, ο σκοπός σου είναι να το κάνεις και να μην βγεις από την ευθεία, να γλιτώσω και απ΄ την μαλακία που έχεις να πεις, αν είσαι ευθύς δεν με πειράζει να μην είσαι αγενής Αν θες να δεις την ώρα κοίτα στον καθρέφτη, θα καταλάβεις πόσο ακόμα χρόνος σου μένει, αυτός που κρύβει λόγια δεν διαφέρει απ΄ τον ψεύτη, αυτός που ανέβηκε με ψέμα έτσι θα κατέβει, κατεβαίνω απ΄ τον λαιμό σαν σαράντα τοις εκατό, δεν έχω χρόνο να σκεφτώ δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, δεν ξέρω τι είναι πιο σημαντικό, να ξεχνάω ποιος είμαι ή να ξεχνάω να ζω, η φάση είναι σαν κλεψύδρα, καταδικασμένος στην ασχήμια, απασχολημένος να κυνηγάω το χρήμα, τόσο ώστε να καταφέρω να κάνω αυτά που θέλω, τίποτα καλύτερο δεν έγινε όσο περιμένω, μάλλον επειδή δεν υπάρχει κάτι για να επιμένω, παλεύω με την απραξία καθημερινά, όταν χάνω δεν μου μένει τίποτα πια, είμαι ένα κέλυφος άδειο που επιπλέει στα ανοιχτά, προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα, άδεια σπίτια και ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια, μηχανάκια που κυνηγάνε το φιλοδώρημα, για επιβίωση οι ζωές τους παίζονται νόμιμα, έχω χωριστεί με τα όνειρα απ΄ τα τριάντα, ποτέ δεν είχα τίποτα για να βάλω στην μπάντα, τα περισσότερα κομμάτια, μαζεύουν σκόνη στα ντουλάπια, αν δεν το κάνω νιώθω άδειος πάντα, ατελείωτες ώρες ακίνητοι μες τα δωμάτια, ψάχνουν για παρηγοριά σ' εικόνες και εδάφια, τα παιδιά τους κυνηγάνε λεία ψάχνουν λάφυρα, δεν θέλουν τους δικούς τους άλλο να παιδεύουν άδικα, και αν με ρωτήσεις πως είμαι όλα καλά, αν με ρωτήσεις τι κάνω όλα εντάξει, αν θες να μάθεις όμως πραγματικά, πρέπει να με ρωτήσεις πότε θα περάσουμε στην πράξη, και αν με ρωτήσεις πως είμαι όλα καλά, αν με ρωτήσεις τι κάνω όλα εντάξει, αν θες να μάθεις όμως πραγματικά, πρέπει να με ρωτήσεις πότε θα περάσουμε στην πράξη

Έχω τους λόγους μου για να σε κυνηγάω, έχω ανθρώπους που άμα τους αγγίξεις θα σε φάω, έχω αδέρφια που πνιγήκανε στη θάλασσα που αγαπάω, και με κάνουν να ντρέπομαι ακόμα και όταν την κοιτάω, αυτά που γράφω είναι πόνος, επόμενη φωνή που θα ακούσεις το αίμα μου συνοδοιπόρος, ας μας σκοτώνει ο χρόνος, δεν αναπαράγουμε λόγια είμαστε λόγος, ετοιμοπόλεμος μέσα στο σκότος, ρίχνοντας πέτρες στο κεφάλι σου, να βγεις απ΄ την ευθεία σου να δεις το μαύρο χάλι σου, είμαι το παρτάλι που μισείς από τα βάθη σου, ανοίγω το στόμα να εξαφανίσω την απάτη σου, από τις πλάτες σου μαθαίνω πως και που να σε βρω, τίποτα δεν σε σώζει άμα με έχεις κάνει εχθρό, αν σε νόμιζα για αδερφό υποκρινόσουν καιρό, το δευτερόλεπτο αρκεί να μου γυρίσει το μυαλό, ήμασταν ένα και το αυτό τώρα, σφίγγω την στρόφιγγα, τέλεια ίσως δεν ήτανε τόσο απρόοπτα, στο μυαλό μου μόνιμα έχω αυτόν τον κώδικα, δεν περνάς τα όρια αλλιώς θα ΄χουμε πρόβλημα Αλλάξαν όλα ακόμα ακολουθώ τον κώδικα η ροή του λόγου είναι το πλεονέκτημα για να αντιμετωπίσω πάλι την απώλεια φτάνουμε στα όρια που ποτέ δεν ανέχτηκα Από τα έγκατα της γης μέσα απ΄ τον πύρινο όλεθρο, μέχρι την πόρτα σου αναζητώ ένα δευτερόλεπτο, στο απόλυτο σκοτάδι στο χρώμα της αυγής, ακολουθώ τον κώδικα με απόσταση αναπνοής, μα όσο και να κρυφτείς θα σε ψάχνω, ωσότου εξαφανιστεί το φως, είναι σαν θάνατος αργός, μέσα σε θάλαμο αερίων χωρίς φιάλες και φίλτρα, βεβαρημένη ατμόσφαιρα νεκρώνοντας τα κύτταρα, δημιουργώντας δείγματα κύματα, ηλεκτρομαγνητικά χτυπήματα, από χαραμάδες και ανοίγματα, με ένα κύκλωμα υπερφορτωμένο, εκπέμπει σε τρελή εμβέλεια σαν να είναι δαιμονισμένο, το κεφάλι σου μοναδικό αντίκρισμα, με την πρώτη επαφή προκαλεί εγκεφάλου οίδημα, ναι μπορείς να τρέξεις βγήκαμε στη γύρα, με σκοπό να σε πατήσουμε σαν τον οδοστρωτήρα, μέσα σε μια χώρα πιο μικρή και από αρένα, είμαστε απέναντι σου με σπαθιά ακονισμένα, περιμένοντας το βλέμμα έχοντας οργή πελώρια, τελειώνει ο χρόνος σου στενεύουνε τα περιθώρια Αλλάξαν όλα ακόμα ακολουθώ τον κώδικα η ροή του λόγου είναι το πλεονέκτημα για να αντιμετωπίσω πάλι την απώλεια φτάνουμε στα όρια που ποτέ δεν ανέχτηκα

Χαραμίζω τη ζωή σε ένα δωμάτιο, να περνάω την ώρα με ένα τετράποδο, χωρίς να καταλάβω έφυγε το αύριο, χωρίς να δοκιμάσω έφαγα το άκυρο, τώρα μαθαίνω πως να ζω ανάμεσα τους, να πλέκω στα κρυφά τη θηλειά τους, φοράω τα ρούχα τους κάνω τη δουλειά τους, τη νύχτα ανοίγω πύλες στα χειρότερα όνειρα τους, είμαι και εγώ μες το ΚΑΛΤ, σύμβολα αφήνω με fat, στο βυθό αρπακτικό σαν navanax, κάνω κινήσεις αργές για το ματ, στοιβαγμένες ζωές στα προκάτ, δεν ξέρουν να βγουν απ΄τα camp, όπου και να πάνε κάποιοι τους κυνηγάν, επειδή διαφορετικές γλώσσες μιλάν, ανάμεσα από ζόμπι και κανίβαλους, όλους αυτούς που τους έχουν για καλύτερους, ετοιμάζουμε υπόγεια τον τύμβο τους, έστω αν χρειαστεί να πέσουμε και εμείς μ' αυτούς, φωτιά στους θρόνους και στους αρχηγούς, ταύτιση με όλους τους παρείσακτους, προσπέρασε περίμενε τον ύπνος τους, έστω αν χρειαστεί να πέσουμε και εμείς μ΄ αυτούς Αλλάζουμε αμφίεση να περνάμε τις πύλες στο ΚΑΛΤ πολύχρωμα αρπακτικά περνάν τον χρόνο τους μες τα κελιά της πόλης τα άγρια σκυλιά δεμένα σφιχτά με λουριά αφήνουν τα λαγωνικά για να μας βρουν να βρούνε το ΚΑΛΤ Ανοίγω μάτια και βλέπω τα πάντα, περνάω τη ζωή μου στα κομμάτια, πολλά ξεπέρασα τα άφησα στην μπάντα, αυτά που μ΄ έκαναν τα θυμάμαι για πάντα, αν είσαι από εμάς απ΄ την ίδια φάρα, μας μιλάν φωνές μες τα κεφάλια, μας καλούν να μαζευτούμε τα βράδια, να κάψουμε τους μίσους σας την παραφυάδα, από την πίεση φτιάχνονται διαμάντια, από την ύφεση και την πλήξη αδράνεια, ένας δρόμος η ζωή στην ουσία, από την απουσία την ανία ως την άνοια, αν έχει νόημα ας μην έχει διάρκεια, να μείνει κάτι μόνο που να θυμίζει αυτάρκεια, ελεύθεροι σαν τα Εξάρχεια, καμουφλαρισμένοι ανάμεσα σας σαν τα κτήνη με τα άμφια, για αυτό δεν κάνουμε διάλειμμα, ανάσες παίρνουμε σπάνια να δούμε επιφάνεια, με προσπάθεια τιτάνια για να μη πνιγούμε, μεταλλασόμαστε έχουμε βράγχια, αναπνέουμε και κάτω απ΄ το νερό, πολύχρωμα αρπακτικά στον βυθό, συναντιόμαστε σε κάθε τελετουργικό, πολύχρωμα αρπακτικά στον βυθό Αλλάζουμε αμφίεση να περνάμε τις πύλες στο ΚΑΛΤ πολύχρωμα αρπακτικά περνάν τον χρόνο τους μες τα κελιά της πόλης τα άγρια σκυλιά δεμένα σφιχτά με λουριά αφήνουν τα λαγωνικά για να μας βρουν να βρούνε το ΚΑΛΤ

Ένα απαραίτητο τέλος υπάρχει για κάθε ταξίδι το ξέρουμε, πριν το ξεκινήσουμε ήδη δεν αξίζει ν΄ αλλάξεις για κάτι που δε θα μείνει το ξέρουμε, πριν το ξεκινήσουμε ήδη Έβαλα στοίχημα πως θα τα καταφέρω, να ξεπεράσω ό,τι με έχει φέρει εδώ πέρα και υποφέρω, περνά η μισθωτή σκλαβιά δυό ακουστικά στα αυτιά, έχω μπλοκάρει τα μισά στην καθημερινότητα, πουλάω χρόνο αγοράζω τα στιγμιότυπα, κυκλοφορώ στον δρόμο ελεύθερος με απλότητα, όταν βγάζω πρόβλημα πάλι, σαν καζάνι το κεφάλι πάει να σκάσει, που θα πάει θα περάσει, έκανα παύση, να βγω απ΄ το ντελίριο, ανεβοκατεβαίνω κάθε μέρα το ίδιο κτήριο, η μέρα της μαρμότας που καταλήγει μαρτύριο, ασήμαντος χαμογελάω στο μεγαθήριο, είναι μυστήριο πως καταφέρνω να την βγάζω καλά, όταν το κάνω νιώθω εντάξει λέω πάλι καλά, όταν γράφω για κάτι σημαίνει πως τελείωσε πια, όταν τελειώσει το κομμάτι έχω αδειάσει ξανά, ήρθε το τέλος ακόμα δεν το κατάλαβες, άλλαξα και άλλαξες κάπου το παράκανες, ελπίζω να κατάφερες να ζήσεις όπως θέλεις, είναι κρίμα αντί να ζεις πάντα να περιμένεις, το ρολόι δεν σταματά να γυρνά, οι αναμνήσεις πέφτουν σαν σκιά, θυμίζουν όνειρο αυτά που ζήσαμε παλιά, τίποτα αιώνιο όλα παντοτινά Ένα απαραίτητο τέλος υπάρχει για κάθε ταξίδι το ξέρουμε, πριν το ξεκινήσουμε ήδη δεν αξίζει ν΄ αλλάξεις για κάτι που δε θα μείνει το ξέρουμε, πριν το ξεκινήσουμε ήδη