Πρέπει να βρω ένα τρόπο να δημιουργώ όταν κλεισμένος στον εαυτό μου ραδιουργώ σκοτεινό μονοπάτι που βγάζει σ' ένα κενό το πιο τρελό όνειρο μου φαίνεται μηδαμινό γιατί αν σε ψάξω θα σε βρω έτσι νόμιζα μα δεν μπορώ κάπου εδώ είμαι πάλι πίκρα γεύομαι πέρασαν τα χρόνια και με κάνουν να μπερδεύομαι πλέον δεν γελώ σταμάτησα να ονειρεύομαι δεν αναγνωρίζω ούτε εμένα ούτε εσένα σημείο στον ορίζοντα όπως χάνονται τα τρένα που να σε βρω
Πάλι σε ψάχνω σε λάθος μέρος γράφω για να ξεχάσω αυτά που δεν θέλω να πάθω ώρες ώρες αναρωτιέμαι με ποιόν τα 'χω απεγνωσμένα ψάχνω ένα θύμα να ξεσπάσω ένιωσα το χάδι σου στον ύπνο μου ξύπνησα μόνος χωρίς ελπίδα γύρω μου είναι απ' τις νύχτες του ονείρου που είναι τόσο ζωντανό και διαλυμένο αυτό που μένει πρόσωπο χλωμό ξεθωριασμένο σε ξέρω από κάπου η θα σε μάθω? μαζί περάσαμε την ίδια τάφρο αλήθεια ήτανε ψέμα αδυνατώ να καταλάβω τοπίο μαύρο ουσίες για να ξεχαστείς να βρεις κουράγιο άγνωστο πλάνο δεν απολαμβάνω πια τα ίδια πράγματα όπως παλιά όλα γύρω μου είναι πιο απαιτητικά γι' αυτό τα χαρτιά μου τα κρατάω κρυφά έχω απομακρυνθεί από άμυνα καχυποψία με κυβερνά μάτια στεγνά μπριζωμένα και ορθάνοιχτα ίδια πρόσωπα ξινισμένα και απαράλλακτα στον πυθμένα ραντεβού που ονειρεύομαι άφοβα που αποφεύγω τα βλέμματα σας τα αδιάφορα λόγια παράφορα αστεία πράγματα ανθρωποειδή τρισάθλια και τρισκατάρατα μα είναι μάστιγα δεν αρκούν τετράστιχα για να περιγράψω την αρρώστια απ' όπου πιάστηκα ψάχνοντας ένα σκοπό μέσα στον καθημερινό μας χαμό μέσα σε κάθε αφηρημένο συνειρμό τίποτα το λογικό δεν έχει μείνει τίποτα το αυθεντικό που να μην φθίνει ψάχνοντας αλλού για την ευθύνη ανθρώπου δίνη οι πιο πολλοί έχουν ξεφύγει στην διαστροφή ο καθένας μας στο τέλος καταλήγει δεν έχω κάτι άλλο πια να πω αρκεί που ψάχνω κάπου να σε βρω πιστά ταγμένος στ' όνειρο μάλλον κρύφτηκες σ' ότι πιο απόμερο όσο σε ψάχνω περνάν τα χρόνια είναι πιο επώδυνο
Κοντά σου να έρθω δεν καταφέρνω όσο και να προσπαθώ και να επιμένω πάντα ένα βήμα πίσω μένω τελευταία στιγμή χάνω το τρένο κάνοντας ανούσια πράγματα αργοπεθαίνω βλέπω μπροστά νιώθω μικρός δίπλα κελιά μόνος είμαι και μοναδικός μες την ερημιά είναι διαφορετικά τα πράγματα από παλιά απολαμβάνω τα μικρά γελώ σαρκαστικά τον κυνισμό σας φτύνω και απευθύνω τον λόγο σε αυτούς που θέλουνε εδώ να μείνω
Δεν θα σταματήσω να σε ψάχνω όπου και να πας κάποια στιγμή κοντά σου θα 'ρθω είσαι αυτά που γράφω αυτά που ψάχνω χρόνια και δεν τα 'χω πάλι μονάχο μ' αφήνουνε εδώ στον πάτο κάνω το λάθος να εμπιστευτώ η κατρακύλα είναι ατελείωτη ως τον γκρεμό διαφορετικό θα 'ναι το τέλος μου ηχηρό θα πάρω όσους μπορώ μαζί μου στο άπειρο πρέπει επιτέλους να ακουστώ και αυτό όχι για λόγο προσωπικό σε αναζητώ κάθε πρωινό κάπου να σε βρω