Απ' την αρχή αναβίωση μέσα στο χάος για να παραμείνεις άθικτος να μείνεις πράος ο μεγάλος αρχηγός θα γλυτώσει χωρίς ούτε καν να ιδρώσει χωρίς να δώσει το χέρι του στον διάβολο και να προδώσει μην κάνεις όνειρα απατηλά μέσα από την κρύπτη βγαίνουμε σιγά σιγά όλα πάλι είναι ρευστά και ποτέ δεν είναι αργά να πάρεις αυτά που σου κλέψανε σε μια νυχτιά είμαστε παιδιά από μια γενιά βουτηγμένη στο αδιάφορο το άχρωμο το μοτίβο που υμνεί το άφθονο το απολιτικό το αδιάλλακτο απροσπέλαστο ηλεκτροφόρο σύρμα με κίνδυνο θάνατο μα λάθος άνθρωπο διαλέγεις να βρεις εκεί που ψάχνεις θα χαθείς και όταν θέλουμε να μας δεις να είσαι ευθύς άμα θέλεις να σωθείς από την οργή της βεβαρημένης ψυχής Αναβίωση θανάτου αργού που δεν ελέγχουμε όπου μας δείχνουν να πηγαίνουμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει και τι θέλουμε την ψυχή μου όμως ποτέ δεν θα την έχουνε Για άλλη μια φορά στα δύσκολα θυμήθηκα ν' αφήσω την πνοή μου πάνω στο χαρτί μου μέσα απ' τη ζωή μου οι πραγματικά δικοί μου είναι μπροστά μου ακούνε χτύπους στην καρδιά μου δεν ρίχνουν γράσο στα βήματα μου βρίσκονται μέσα στην πόλη πιωμένοι σ' άλλα μέρη διεσπαρμένοι σε σπίτια χωμένοι είναι πικραμένοι τι άλλο μένει να ζήσουν τι άλλο πρέπει να δουν θα είμαι εκεί όποτε χρειαστούν χέρι να κρατηθούν μα πλέον δεν φτάνει από χέρι χαμένοι κανονικά είμαστε μες τον λάκκο χωμένοι ολόκληρη γενιά παίζουν παιχνίδια στα μυαλά το βλέπεις καθημερινά όλοι ξεφεύγουν που πάνε δεν ξέρω πραγματικά όλα νεκρά κάτι πρέπει να γίνει κάποιος πρέπει να τους δείξει τι σημαίνει ευθύνη και ποιόν κατευθύνει κάθε αθώα κουβέντα φαίνεται απλή επιστήμη έχουνε κάνει το ψέμα και την χολή Αναβίωση θανάτου αργού που δεν ελέγχουμε όπου μας δείχνουν να πηγαίνουμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει και τι θέλουμε την ψυχή μου όμως ποτέ δεν θα την έχουνε Ήρθε ο καιρός δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος πρέπει να διαλέξεις που θα βρίσκεσαι αλλιώς είσαι συνένοχος σήμερα γέμισε η χώρα πτώματα όχι απ' τα όρθια απ' αυτά που σκεπάζονται απ' τα χώματα νεκροί από το κρύο στο δρόμο χαμόγελα που φέρνουν τρόμο έχουν γίνει της πόλης αυτής το φόντο αν και ήρεμος από την φύση μου πάλι τσιτώνω ενώ έχω μάθει με τα λίγα να επιβιώνω χαντακωμένος όπως όλη η γενιά μου από την γέννα μου η ψυχή μου τώρα στάζει από την πένα μου αλλοπαρμένος και αθώα μεγαλωμένος το 'ξερα όμως πως δεν θα 'ναι απλό το τέλος από μικρός βασανισμένος από σκέψεις σκοτεινές γίναν λέξεις μες στο μυαλό μου γίναν μορφές κάποιοι μαθαίνουν από μικροί ύπουλες τακτικές αυτοί που ακολουθάνε τις ίδιες γραμμές Αναβίωση θανάτου αργού που δεν ελέγχουμε όπου μας δείχνουν να πηγαίνουμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει και τι θέλουμε την ψυχή μου όμως ποτέ δεν θα την έχουνε

Σε μια γωνιά κρυμμένοι απόκληροι του μίσους στις σκιές παγιδευμένοι σκέψη πλανεμένη σε μέρη που ανατριχίλα να καλύπτει το κορμί σου επιμένει μάχη με δαίμονες με γεύσεις έντονες θανάτου κορμί και τένοντες που τέντωνες στο άκουσμά του τώρα το χάος στην ψυχή το κέρασμα του εδώ στα σπλάχνα της γης μητέρας φωλιάζει μέσα μας το τέρας σαν απολίθωμα ψεγάδι της χολέρας κάπου χάνεσαι στα χνάρια βίας ανωτέρας στα φαντασμένα όνειρα της μέρας βουτιές ξανά στην πείνα ακατοίκητη φωνή μοιάζει με σφήνα σε κάποια τρύπα πτώματα κείτονται και παραδίνονται στο έλεος το γύπα που τεμαχίζει σάρκα ψόφια από μας λόγια μόνο ατόφια από μυαλό πυρακτωμένο λαλήσαμε κόντρα στο πεπρωμένο αποκομίζοντας απόγνωση εγκέφαλοι σαπίσανε δίχως κατάλληλη οξυγόνωση ψυχές ανθρώπινες σε οποιαδήποτε απόχρωση κρυσταλλωμένα δάκρυα σε μάτια που γευτήκανε του μέλλοντος την πρόγνωση Ενάντια σε κάθε τι μίσους απόκληροι μεγαλωμένοι εκεί που χάνονται όλοι οι δεσμοί αντιμετώπιση από μας από τους λίγους είμαστε χωμένοι αλλιώς απόκληροι του μίσους Δεν θα μας δεις αν προσέχεις μας ακούς το νόημα στο μήνυμα όχι στο φαίνεσθε και σε αριθμούς κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους σπρώχνοντας τροχούς ψάχνοντας διέξοδο σε χαλεπούς καιρούς ποιος απ' αυτούς ψάχνει χέρι στο σκοτάδι μην κάνεις πως με ξέρεις δεν ξέρεις τι κουβαλάω στο κεφάλι κάθε βράδυ περνάν οι μέρες δίχως κάτι να φανεί ένστικτά αυτοσυντήρησης σ' όποιον καραδοκεί κρατώντας χαμηλό προφίλ αν χρειαστεί είμαστε έτοιμοι για το οτιδήποτε πριν να συμβεί ας είναι ατέρμονη η διαδρομή στην τελική κανείς δεν ζει για πάντα χωμένοι ως τα μπούνια στην ζωή χωρίς καβάτζα μυαλά γεμάτα με πράγματα που ούτε καν φαντάζεσαι γιατί πέρα από σένα για τίποτα πια δεν νοιάζεσαι υποψιάζεσαι πως πια δεν είσαι εντάξει έχεις αλλάξει πάνω σου έχει επίδραση αυτό το κάτι που κάνει τον κόσμο να φρικάρει έχεις βρεθεί εκεί που δεν μπορεί κανείς να βγάλει πέρα ανάσες μες τον μολυσμένο αέρα επιβαρύνουν την κατάσταση άλλη μια μέρα άλλη μια σφαίρα που δεν βρήκε στόχο ότι απέμεινε βγαίνει απ' την καπνοδόχο αντιδρώντας μόνο και πάντα σε πρώτο χρόνο είναι θέμα επιβίωσης ενάντια σε κάθε νόμο Ενάντια σε κάθε τι μίσους απόκληροι μεγαλωμένοι εκεί που χάνονται όλοι οι δεσμοί αντιμετώπιση από εμάς από τους λίγους είμαστε χωμένοι αλλιώς απόκληροι του μίσους Είναι φωνές σε χαμένες διαδρομές αγγίζοντας στιγμές σε φάσμα αχανές στην ζωή σου και στο θάνατο σου δίνουν αφορμές με νόημα πικρό αλλά σαφές

Σαν αντιήρωες πλασμένοι από τις φήμες όπου και να δεις ζωής βιτρίνες χωμένοι από μικροί στις ευθύνες άγνωστη πραγματικότητα τίποτα είδες ακολουθείς πλασματικές ελπίδες μέσα σε χίλιες επιλογές καρφιά ζυγιάζεσαι από τα αρπακτικά μες την πόλη τη φάρμα που καλλιεργεί μυαλά σε φορμόλη να συντηρούν τα νεκροζώντανα κορμιά καθ' όλη την ανθρωποφαγία που έχει γίνει πια μανία από τα γεννοφάσκια του ο καθένας μες την βία είναι χωμένος με θηλιά δεμένος πατάει το σκαμνί με τις μύτες πριν το τέλος επομένως κάθε βήμα προς τα μπρος σημαίνει εκτεθειμένος μένεις μένεις ανοιχτός υπαρκτός μάλλον έτσι απλά νομίζεις γιατί τα αρπακτικά από ψηλά νιώθουν δονήσεις ακόμα και αν δακρύσεις Αρπακτικά από ψηλά βλέπουν με κιάλια μέσα στα μυαλά μας δεν βλέπουν που είναι γεμάτα αν θες να κάνεις κάτι πριν χάσεις τα πάντα βρες τα με τους φόβους σου και πριν χαθείς σταμάτα Ακόμα και αν διαλέξεις να κλειστείς στον μικρόκοσμο σου να χτιστείς να ξεχάσεις τι θα πει να ζεις τους κανόνες εξ αρχής ακολουθείς ότι και να δεις αμέσως να παραδοθείς στους κυκλώνες τους γνωστούς μα τυπικούς αγώνες που δεν φέρουν τίποτα σαν αποτέλεσμα εις τους αιώνες υπολογισμένοι απ' τα αρπακτικά για να κάνεις κάτι πρέπει να ψαχτείς βαθιά πρέπει να κρατάς γερά πρέπει να σαι αυτό που θα 'πρεπε να είσαι από παλιά όλοι μαζί ενωμένοι σαν γροθιά τα κοράκια είναι έτοιμα παίζουνε ανέντιμα μέχρι και τα απαραίτητα σύντομα θα τα χάσεις πρέπει τους φραγμούς να ξεπεράσεις πρέπει να σκεφτείς μετά να δράσεις ποια πόρτα θα περάσεις αν θα αλλάξεις πως θα διδαχτείς για να διδάξεις η ελευθερία μας θα κερδηθεί με πράξεις Αρπακτικά από ψηλά βλέπουν με κιάλια μέσα στα μυαλά μας δεν βλέπουν που είναι γεμάτα αν θες να κάνεις κάτι πριν χάσεις τα πάντα βρες τα με τους φόβους σου και πριν χαθείς σταμάτα

Θέλεις να μάθεις που απευθύνομαι σ' αυτούς που δεν κρίνουνε με την πρώτη ματιά αυτούς που ελπίζουνε αυτούς που όλοι δείχνουνε τίποτα δεν έμεινε που να πιστεύουμε πως μας χαρίζουνε στους αιρετικούς τους χρήστες και τους διαφορετικούς όλους αυτούς που ούτε καν θέλεις να βλέπεις και ν' ακούς αυτούς που μοιάζουν με τρελούς κυκλοφορούν στους δρόμους μ' ανοιχτούς τους οφθαλμούς και τους λογαριασμούς αυτούς που σε κοιτούν στα μάτια αυτούς που έχουνε πάθη κ' είναι πάντοτε κομμάτια αυτούς χωρίς κρεβάτια αυτούς που έχουνε πρόβλημα τους λείπουν τα αυτονόητα ενώ ασχολείσαι με αμάξια και παλάτια δύσκολα βράδια για αυτούς που αντιστέκονται και την πληρώνουν πάντα κόντρα στα αισχρά συμβάντα τους διαφορετικούς που κυνηγούν συχνά τα βράδια που δεν εθελοτυφλούν και δεν ζητάνε χάδια απευθύνομαι σ' όσους μάχονται και κατακρίνονται συνθλίβουν και συνθλίβονται δεν παραδίνονται κομμάτια γίνονται χαμογελούν κ' ελπίζουνε είναι πραγματικοί λιγοστοί δεν πιθηκίζουνε μακριά απ' το φως αυτό που προφαίνεται ο εχθρός το σκότος είναι σύμμαχος πραγματικός χρειάζεται γιατί ο αγώνας είναι άνισος ο κάθε ένας απ' αυτούς είναι δίπλα μου αδερφός Απευθύνομαι όμως και σ' εκείνους είναι η καρδιά του κτήνους ευθύνονται για θανάτους για εχθρούς και δήθεν φίλους πετάνε ψίχουλα σε σκύλους για να τους φιλάν από τους λίγους στη φυλακή τους κάνουν κύκλους αυτοί και η πρώτη τους γραμμή αυτοί που κάνουν τη δουλειά που 'ναι ντροπή αυτοί που είναι παρείσακτοι αδίστακτοι απέναντι σας μπάσταρδοι εμείς θα 'μαστε σύσσωμοι εμείς όλοι αυτοί που δεν χρειάζονται την αφορμή είναι και αυτοί που χτίσαν την δικιά τους φυλακή στέκονται έντρομοι πίσω απ' τη καθημερινή εικονική πραγματικότητα πίσω από τη γυάλινη ποιότητα που κρύβεται στα πρότυπα τους πάντα παραμύθια ζούν ως τα τριάντα πλάθουν μύθους γύρω απ' τη γραβάτα έχουν αλλιώτικη φάτσα ανάλογα με τη περίσταση χωρίς αντίσταση απόλυτα συνυφασμένοι με την ύστατη μορφή ξευτίλας πουλημένοι είστε απέναντι μας θα αντέξει το κορμί μας όσο αντέχει η ψυχή μας μαζί μας όσοι ξεφυτρώνουν στα χαλάσματα όσοι δεν πρόλαβαν να δουν γεράματα και τα αποβράσματα που κυνηγάς για αυτούς μια μέρα ξαστεριάς ισούται μ' όλα αυτά που ούτε καν δεν ακουμπάς θέλεις να μάθεις που απευθύνομαι σ' αυτούς που διαλέγουν για τους άλλους τι θα γίνουνε

Ισορροπώντας ανάμεσα στ' αρεστό και στο πραγματικό προσπαθώντας να μην χάσω έλεγχο να μην χαθώ απροσδιόριστο το σωστό από το λάθος το ηθικό απ' το ανήθικο αλλιώς είναι στο βάθος είναι άθλος μεγάλος το να μείνεις ο εαυτός σου να μην γίνεις άλλος να μετριάσεις το εγώ σου μείνε κοντά στον αδερφό σου και στον άνθρωπό σου κρίνε μην αλλοιώνεις το σκεπτικό κάπου είναι οι απαντήσεις ψυχικά ισορροπώντας μέσα σε κρίσεις κάθε τράνταγμα δονήσεις κάθε άγγιγμα αποπλήξεις χωρίς προκαταλήψεις χωρίς εύκολες λύσεις χωρίς να προσπαθήσεις στον κόσμο κάτι να αποδείξεις κάνω πορεία σε σχοινί τεντωμένο σε πλοία διαδρομή αδοκίμαστη άγνωστο τρένο βαριανασαίνω προσπαθώ με ψυχραιμία όσα ζω να τα μαθαίνω όχι να τα αποφεύγω αναμοχλεύω παλιές ιστορίες ξανά μπερδεύω ισορροπίες να κρατώ να μην ξεφεύγω απ' τις αξίες που πιστεύω και αντιπροσωπεύω την πραγματικότητα που κρύβεται να βλέπω μακριά απ' τα φώτα τα αποφεύγω γιατί τυφλώνουν αποπροσανατολίζουν και δεν έχω χρόνο για χάσιμο τίποτα πιο αβάσιμο απ' αυτά που σε κρατάνε πάλι πίσω στάσιμο do you live for today? or waiting for tomorrow do you see the glass full or empty from your sorrow do you have strength in the faith that you follow cause it's nothing to have morals if you haven't got the bollocks take the upper hand act like a fucking man would you take a hundred grand if it's coming from a scam ... wishing on a star waiting for a cunning plan do you know who you are? do you really understand? just another wanker deep in propaganda have a closer look see take a proper gander underneath the armor locking out the karma balancing the dark is the secret to the answer nothing coming after this is all we got so you make your decisions and you live with the costs it was never written you can change it if you want or be picking off the carcass of life as it rots

Μαχαίρι και σημείωμα στην πόρτα να φύγεις όπως ήρθες η μένεις εγκλωβισμένος όπως πρώτα μες τα κόλπα χωρίς σπίτι και ρότα με φασίστες που παραληρούν αντικρύ σ' άλλο χρώμα η γλώσσα έχουν περάσει τόσα μα όλοι τους κοιτάζουν λοξά η μόνη διαφορά μας είναι ότι έχουν ζήσει πιο σκληρά υπονοούμενα εθνικιστικά σε ένα είδος μουσικής που κανείς ποτέ δεν ήταν γηγενής μα να το πω πιο καθαρά γαμώ τους μπάτσους και τ' αφεντικά και τους φασίστες τα γουρούνια και στα περιπολικά βάζω φωτιά χωρίς να με νοιάζει πραγματικά αν λέω λόγια αρεστά, αν είναι βρώμικα και ωμά γιατί είναι πόλεμος και άνθρωποι πεθαίνουν τα λόγια κανένα δεν ανασταίνουν τα θύματα πληθαίνουν μίσος θα φέρουν είμαστε εμείς αυτοί που μένουν στην ζωή σε τέτοια εξαθλίωση κανείς δεν θα έπρεπε να ζει απ' την αρχή για να χτιστεί κάτι θέλει να γίνουν όλα πάλι στάχτη θέλω να ζήσω ελεύθερος για μια στιγμή κάτι που 'χω να νιώσω απ' της ζωής μου την αρχή κάτι που χάθηκε πολύ νωρίς γιατί τώρα βλέπεις τα πράγματα πραγματικά χρεωμένος ως στο λαιμό με χρέη ανύπαρκτα χωρίς αιτήματα είμαστε άνθρωποι πειράματα από άρρωστα μυαλά και από μιάσματα ποτέ μας δεν πιστέψαμε σε θαύματα Τα θαύματα δεν είναι για μας το ξέρω πως δεν μας χωνεύεις και πως άλλους προτιμάς είμαστε κακός μπελάς γιατί αυτά που φωνάζουμε βλαστημάς αυτά που λες δεν τα πιστεύεις και τα προσπερνάς ο πλανήτης φυλακή μου και η χώρα μου το κελί μου έλα στην περιοχή μου να αναμετρηθείς μαζί μου η εκδίκηση μου αυτός είναι ο σκοπός απέναντι σου θα μας βρεις όχι δεν είσαι αρκετός θα ηττηθείς είμαστε κόντρα ξανά απέναντι σας όπως πρώτα για αυτό ήρθε η ώρα και ρυθμίστε τα ρολόγια μέσα σ' όλα τώρα ψάχνεις ότι μπορείς να βρεις αν δεχτείς τους καρπούς τα σταφύλια της οργής είσαι καθοδηγητής? πρώτος στόχος ότι χαιρόσουν στον λαιμό σου βρόγχος ανορθόδοξος τρόπος πόλεμος είναι ο δρόμος κάντο για σένα και δεν είσαι ο μόνος όλοι μια γροθιά μαζί σαν ένα δολοφόνος είναι αυτός που στερεί και από την στέρηση έχουν χαθεί πολλοί ακόμα και οι πιο δυνατοί κάτω από τις ράγες βρεθήκαμε όλοι κατά χιλιάδες την ώρα που παπάδες τρώνε με χρυσές κουτάλες κηρύττοντας τον λόγο του θεού μες τα σαλόνια αγκαζέ με τα κωθώνια που έχουν τα πολλά γαλόνια λόγια στα λόγια στάζουν δηλητήριο στα μυαλά εδώ και χρόνια πιστεύοντας στο μίσος που βαφτίζουνε συμπόνια

Χέρια κενά πάνω στο χάραγμα μου φαίνονται όλα πάλι απλά μια νέα μέρα εμφανίζεται και ξεκινά με πετυχαίνει με μάτια ανοιχτά γιατί οι νύχτες είναι οι μέρες μου για άλλη μια φορά ψάχνω τα απλά βαδίζοντας στης πόλης τα στενά είναι διαφορετικά ποτέ δεν τα 'χα προσέξει κανονικά είναι χωρισμένα δε δύο κόσμους με δύο σταθμά καυτό νιώθω το αίμα στις φλέβες μου να κυλά κ' είναι καθοριστικά τα χρόνια που ζούμε μπροστά στον πόνο περιττό αν έχουμε κάτι να πούμε τα δάκρυα δεν αρκούνε μπροστά σ' αυτά που θα δούμε είμαστε αυτά που πράττουμε και αυτά που εκπροσωπούμε δεν μας ακούνε μας δεν μας νοιάζει είναι το φάρμακο μου κι ότι από μέσα μου πηγάζει είναι η αργή μου σαν σπίρτο που συναντιέται με το γκάζι και δεν αλλάζει τίποτα άλλη μέρα χαράζει Με κάθε ξημέρωμα ότι παράξενο ελευθέρωνα απόσταγμα των σκέψεών μου στα δόντια σου έδινα πρόσωπα ομοιώματα κέρινα ψεύτικα χαμόγελα και βλέμματα πέτρινα και απρόσμενα αυτά που φέρνει η κάθε μέρα μα είναι προβλέψιμα αυτά που χρόνια θα φέρουν ψεύτικα όσα μικρός κάτω απ' τον ουρανό ονειρεύτηκα όσο με τον καιρό μαθαίνω απογοητεύτηκα από τους ανθρώπους και τους σύγχρονους τρόπους που συνυπάρχουμε επικοινωνούμε για τους λόγους που δεν μας νοιάζει να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο κάτω απ' τον ίδιο ουρανό τίποτα δεν είναι μεγάλο τίποτα δεν αλλάζει μόνο του κάθε τι θέλει τον χρόνο του κάθε άνθρωπος χαράζει το δρόμο του μα οι ευκαιρίες δεν είναι για όλους ίδιες κόσμοι διαφορετικοί χωμένοι σε παγίδες

Είναι ακαθόριστο το σχήμα της πόλης που ακόμα ζω κυκλοφορώντας μέσα της πιο σπάνια αυτό τον καιρό τα πάντα ίδια μα για κάποιο λόγο ξένα άλλα πράγματα ζητάνε από μένα κάποιοι γίνονται ένα για να ζήσουν άλλοι για να σε πατήσουν άλλοι για να δείξουν πως δεν είναι μόνοι μην τους απορρίψουν μάλλον και εγώ ανήκω στους τυχερούς μα κάθε μέρα μάχομαι και εγώ με δαίμονες και εχθρούς τους λογικούς μες την παράνοια αυτούς που μάθανε να ζουν στην άμυνα ψάχνοντας την ασφάλεια μα δεν υπάρχει πουθενά την έχασες όταν περπάτησες πρώτη φορά καλώς μας βρήκες στην πραγματικότητα η πόλη συνεχίζει να ζει δεν σταματά το σχήμα της αλλάζει όταν αλλάζει μια γειτονιά άτομα που βλέπεις καθημερινά έχουν χαθεί έχουν μεγαλώσει έχουν αλλάξει δεν είναι εκεί εκεί είναι μόνο οι αναμνήσεις σου να που κρύβεται η χαρμολύπη σου ότι σου μένει είναι η διαθήκη σου είναι καθήκον σου να δεις προς το φως συνεχώς αποκλίνεις όσο περνάει ο καιρός Αυτοί που μεγαλώσανε μέσα στην πόλη αυτοί που δώσανε το σχήμα της μείνανε μόνοι κάποτε ίσως να ξαναβρεθούμε όλοι μα τίποτα δεν θα 'ναι το ίδιο δεν μας λυτρώνει Αν είμαι ξένος εκεί που μεγάλωσα εκεί που περπατώ περπάτησα κι άλλη φορά μα δεν θυμάμαι τίποτα γιατί είναι διαφορετικά τα μέρη όταν αλλάζουν χέρι από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει κληρονομώντας τη θέση που κάποιος άφησε προσπάθεια μεγάλη μην ξεχνάς πως σε γονάτισε κάτι άλλαξε μα φυσιολογικά αν γίνεται να πεις τέτοια κουβέντα φυσικά μες την παράνοια που ζούμε για αυτά που ονειρευόμαστε την μέρα πως θα δούμε φωνάζουμε από μέσα μας και αναρωτιόμαστε πως δεν ακούνε η πόλη όμως είναι χωνί μας καταπίνει παίρνει χρόνια και σημάδια στα πρόσωπα μας τώρα αφήνει πες πως έχει γίνει ξεκαθάρισμα πουθενά δεν είδα αυτό το χάρισμα να επιβιώνει από μόνο του δεν αρκεί θέλει μυαλό μα πάνω απ' όλα θέλει ψυχή είναι νεκρή τη σημερινή εποχή μετά από χρόνια όλοι ψάχνουνε το χαρτί η πόλη είναι σκληρή βαθιά μέσα της σε χώνει δείχνει τα δόντια της και τα παιδιά της τώρα διώχνει μα δεν θα φύγω έτσι εύκολα θα συνεχίσω πριν μου πεις πως έχασα και το σημάδι μου θ' αφήσω έμπρακτα πάνω στα πρόσωπα που σχηματίζουνε την πόλη θα είμαι εκεί όπως και εσύ θα 'μαστε όλοι Αυτοί που μεγαλώσανε μέσα στην πόλη αυτοί που δώσανε το σχήμα της μείνανε μόνοι κάποτε ίσως να ξαναβρεθούμε όλοι μα τίποτα δεν θα 'ναι το ίδιο δεν μας λυτρώνει

Καθημερινά γίνομαι μάρτυρας κάθε φορά που βρίσκομαι απέναντι σε μόνιμη φθορά απροκάλυπτα έργα ακατάλληλα παίζονται στα μάτια μας μπροστά είναι μεσάνυχτα ίδια και απαράλλακτα τα πόστα από παλιά μόνη διάφορα τα πρόσωπα καμιά φορά είναι διαφορετικά νέα διεφθαρμένα από την γέννα γενικά τα προκαθορισμένα απόλυτα συνυφασμένα μ' ότι συμβαίνει στο περιβάλλον μέσα απ' τις ζωές των άλλων μέσα από την βαρβαρότητα μεγάλων εθνοπατέρων φανατισμένων επομένως τίποτα δεν περιμένω σφύριξε ξανά το τρένο τώρα φεύγω το 'χω δει το έργο ξέρω από σένα τι να περιμένω και πως να στη φέρω τίτλους τέλους θα τους γράψουμε απ' την αρχή διεφθαρμένους μας θέλουν πίσω από κόκκινη γραμμή Η φθορά μας όμως φαίνεται στο δέρμα κάποιοι διαλέγουν τη ζωή άλλοι το κέρμα διαφορετικά μας φαρμακώνουν μες το ψέμα δικαιολογίες δίνουν στον εαυτό τους χάνουμε αίμα πριν το τέρμα αλλαγές από το πουθενά περιμένουν όσοι δεν νοιαστήκανε ποτέ παλιά είναι αργά τελικά ποτέ δεν ήταν διαφορετικά ήταν απλά βλέποντας ότι θέλεις μοναχά μα τη διαφορά την κάνουν άλλοι τώρα αυτοί που έχουν χαθεί για πάντα δεν τους μένει ώρα έχει μείνει λίγο ακόμα μέχρι να τελειώσουν όλα μέχρι και ο τελευταίος που έμεινε να φάει την φόλα κατηφόρα στην φθορά με τα βλέμματα μας ψηλά ταγμένοι από παιδιά σε όνειρα απατηλά την πραγματικότητα ταυτίζουν με τα υλικά μα δεν εξαρτώνται τα πάντα πλέον από αυτά Απεξάρτηση απ' τη σύγχρονη κατάσταση αναπόφευκτη σωματική φθορά μέσα σε κόλαση συντήρηση του πνεύματος για συμπαράσταση άλλη διάσταση του καρκινώματος μετάσταση αδιάλλακτος απ' τη στιγμή που κατάλαβα πως δουλεύει προσπαθούν να φθείρουν τον καθένα που δεν ξέρει από μικρό να βασανίζει και να υποφέρει το χειρότερο του εαυτό στην επιφάνεια να φέρει σημαδεμένοι από παιδιά μεγαλώνοντας στα τσιμέντα αφύσικα με πρότυπα κάτι ραμολιμέντα γάμησε τα ούτε κουβέντα να μην λες για ότι συμβαίνει την δουλειά σου να κοιτάς ακόμα και αν αργοπεθαίνει ο διπλανός σου ας είναι ο αδερφός σου ας είναι ανήμπορος δεν αλλάζει πια ο σκοπός σου συμμορφώσου η φθορά σου φαίνεται στο πρόσωπο σου χάθηκε οτιδήποτε νόμιζες για δικό σου

Πρέπει να βρω ένα τρόπο να δημιουργώ όταν κλεισμένος στον εαυτό μου ραδιουργώ σκοτεινό μονοπάτι που βγάζει σ' ένα κενό το πιο τρελό όνειρο μου φαίνεται μηδαμινό γιατί αν σε ψάξω θα σε βρω έτσι νόμιζα μα δεν μπορώ κάπου εδώ είμαι πάλι πίκρα γεύομαι πέρασαν τα χρόνια και με κάνουν να μπερδεύομαι πλέον δεν γελώ σταμάτησα να ονειρεύομαι δεν αναγνωρίζω ούτε εμένα ούτε εσένα σημείο στον ορίζοντα όπως χάνονται τα τρένα που να σε βρω Πάλι σε ψάχνω σε λάθος μέρος γράφω για να ξεχάσω αυτά που δεν θέλω να πάθω ώρες ώρες αναρωτιέμαι με ποιόν τα 'χω απεγνωσμένα ψάχνω ένα θύμα να ξεσπάσω ένιωσα το χάδι σου στον ύπνο μου ξύπνησα μόνος χωρίς ελπίδα γύρω μου είναι απ' τις νύχτες του ονείρου που είναι τόσο ζωντανό και διαλυμένο αυτό που μένει πρόσωπο χλωμό ξεθωριασμένο σε ξέρω από κάπου η θα σε μάθω? μαζί περάσαμε την ίδια τάφρο αλήθεια ήτανε ψέμα αδυνατώ να καταλάβω τοπίο μαύρο ουσίες για να ξεχαστείς να βρεις κουράγιο άγνωστο πλάνο δεν απολαμβάνω πια τα ίδια πράγματα όπως παλιά όλα γύρω μου είναι πιο απαιτητικά γι' αυτό τα χαρτιά μου τα κρατάω κρυφά έχω απομακρυνθεί από άμυνα καχυποψία με κυβερνά μάτια στεγνά μπριζωμένα και ορθάνοιχτα ίδια πρόσωπα ξινισμένα και απαράλλακτα στον πυθμένα ραντεβού που ονειρεύομαι άφοβα που αποφεύγω τα βλέμματα σας τα αδιάφορα λόγια παράφορα αστεία πράγματα ανθρωποειδή τρισάθλια και τρισκατάρατα μα είναι μάστιγα δεν αρκούν τετράστιχα για να περιγράψω την αρρώστια απ' όπου πιάστηκα ψάχνοντας ένα σκοπό μέσα στον καθημερινό μας χαμό μέσα σε κάθε αφηρημένο συνειρμό τίποτα το λογικό δεν έχει μείνει τίποτα το αυθεντικό που να μην φθίνει ψάχνοντας αλλού για την ευθύνη ανθρώπου δίνη οι πιο πολλοί έχουν ξεφύγει στην διαστροφή ο καθένας μας στο τέλος καταλήγει δεν έχω κάτι άλλο πια να πω αρκεί που ψάχνω κάπου να σε βρω πιστά ταγμένος στ' όνειρο μάλλον κρύφτηκες σ' ότι πιο απόμερο όσο σε ψάχνω περνάν τα χρόνια είναι πιο επώδυνο Κοντά σου να έρθω δεν καταφέρνω όσο και να προσπαθώ και να επιμένω πάντα ένα βήμα πίσω μένω τελευταία στιγμή χάνω το τρένο κάνοντας ανούσια πράγματα αργοπεθαίνω βλέπω μπροστά νιώθω μικρός δίπλα κελιά μόνος είμαι και μοναδικός μες την ερημιά είναι διαφορετικά τα πράγματα από παλιά απολαμβάνω τα μικρά γελώ σαρκαστικά τον κυνισμό σας φτύνω και απευθύνω τον λόγο σε αυτούς που θέλουνε εδώ να μείνω Δεν θα σταματήσω να σε ψάχνω όπου και να πας κάποια στιγμή κοντά σου θα 'ρθω είσαι αυτά που γράφω αυτά που ψάχνω χρόνια και δεν τα 'χω πάλι μονάχο μ' αφήνουνε εδώ στον πάτο κάνω το λάθος να εμπιστευτώ η κατρακύλα είναι ατελείωτη ως τον γκρεμό διαφορετικό θα 'ναι το τέλος μου ηχηρό θα πάρω όσους μπορώ μαζί μου στο άπειρο πρέπει επιτέλους να ακουστώ και αυτό όχι για λόγο προσωπικό σε αναζητώ κάθε πρωινό κάπου να σε βρω

Είδα το δρόμο μέσα απ' την καταστροφή προσπαθώντας ν' αποδώσω την ζωή σε μια στροφή στον τρόμο μέσα χαντακωμένος για μα στιγμή ψάχνοντας την αφορμή για ν' αφήσω τα πάντα σ' ένα χαρτί είμαι εκεί που με άφησες αν ενδιαφερθείς να με βρεις ακούγοντας ξανά τις στάλες της βροχής εφιάλτες γίνονται όσα ονειρευτείς και δεν πραγματοποιήσεις πριν να εξαφανιστείς τ' όνειρο μου είναι ελεύθερος να ζω όταν είμαι στο μικρόφωνο και διακρίνω βλέμμα καθαρό είναι η πιο μεγάλη δύναμη μικραίνει την απόσταση και τότε νιώθω να παίρνω ανθρώπινη υπόσταση ξανά μπροστά απ' τα κάγκελα πίσω απ' το πουθενά χωρίς ασφάλεια χωρίς μέλλον χωρίς λεφτά αυτά που γράφω μου μένουν και κάποια πρόσωπα κάποτε περισσότερα και τώρα πλέον λιγοστά ζώντας μέσα στην αφάνεια κλεισμένος σε δωμάτιο με άνθρακα να κάνω παρέα μόνο με φαντασίας πλάσματα μυαλού τεχνάσματα που με κρατάνε ζωντανό στο καθημερινό περιβάλλον που είναι τοξικό σαν τοξικομανής χάθηκα από προσώπου γης σαν μετανάστης νεκρός δεν μ' αναζητά κανείς και να με βρεις δεν θα είναι πια το ίδιο γιατί έχει καιρό που έχω κρυφτεί από τον ήλιο Τίποτα δεν είναι ίδιο πια από τον ήλιο έχω κρυφτεί και έχω χάσει τα κλειδιά για να ζω αρμονικά ψάχνω φως μα παίρνω πίσω φωτιά πάλι εμπρός με σκοπό να ζήσω πραγματικά Αφήνει γεύση πικρή κάθε στιγμή της σύγκρουσης με την αντίπερα όχθη μονοπάτια νοερής αφήγησης μη συμβιβασμένος με το να ελπίζω σ' ένα αναίμακτο τέλος φταίει που δεν πολυμιλιέμαι όταν σε βλέπω να δειλιάζεις όταν τον εαυτό σου με τον ίδιο πρόλογο συχνά παραμυθιάζεις ταγμένος στον χρησμό της καταδίκης έμαθες να μοιάζεις σ' αυτό που είναι πλέον αρεστό και όχι δεν θα αρκεστώ στο να σε βλέπω να βουλιάζεις είναι μονόδρομος καμιά φορά οι πράξεις σου ξεχείλισαν τα λάθη σου σε ημέρες δίχως νόημα μα τα κομμάτια του πάζλ είναι ανόμοια πλαστικά εμπόδια και σκοτάδι για να σκοντάψουμε στο χάλι θηράματα στο παραγάδι τυφλή ισορροπία για να ψάχνεις έξοδο απ' τη μέθοδο της αράχνης επιζείς δίχως να υπάρχεις βλέφαρα βαριά σε κρότους λάμψης καθίζηση σε διάφορες εκφάνσεις δίχως λόγους για αντιστάσεις πλέον ζεις θρυμματισμένα θέλω πόσα αντέχεις πως μπορείς μόνος σου να προδοθείς ξέρω πως δεν θα ενδιαφερθείς αδιάφορο σε κάνανε τα χρόνια στο πέρασμα μιας άλλης εποχής έχω ξεμείνει και εδώ ανήκω γιατί πάει καιρός που έχω κρυφτεί από τον ήλιο Τίποτα δεν είναι ίδιο πια από τον ήλιο έχω κρυφτεί και έχω χάσει τα κλειδιά για να ζω αρμονικά ψάχνω φως μα παίρνω πίσω φωτιά πάλι εμπρός με σκοπό να ζήσω πραγματικά

Κάποιος μου έδειξε χωρίς να θέλει τι είναι θαύμα έψαχνα χρόνια μα το βρήκα στο χαμόγελο στο τραύμα ότι και αν έκανα ήτανε σφάλμα γιατί δεν βρίσκεις την αλήθεια σε αυτούς που σε κοιτάνε πάντα μιλάμε για πράγματα για συμβάντα που χαθήκανε όταν χαθήκανε τα νιάτα μιλώ για κουρασμένα πρόσωπα στα λεωφορεία συνθήματα ψευδώνυμα γραμμένα στα θρανία στα σχολεία ότι κι αν πεις ότι και αν κάνεις όπου και αν βρεθείς φρόντισε να κάνεις το σωστό και ν' ακουστείς μην κοιτάς να διακριθείς και εσύ σαν όλα τα σκουπίδια μην μένεις όμως απαθής δεν είσαι από τα ίδια έχεις πολλά να πεις άμα το ψάξεις και αν πιστεύεις πως τον κόσμο σε μια νύχτα δεν θα αλλάξεις έχεις δίκιο περήφανα ακούω της καρδιάς τον χτύπο έχοντας ζήσει της ζωής μου το εν τρίτο ποιος ο λόγος να ζήσεις για κάτι που δεν πιστεύεις άμα για αυτό δεν παλεύεις ακόμα και αν έχεις ανέσεις ή ακόμα άμα ξέρεις τα άτομα που έχουν τις θέσεις τις σωστές κατάλληλες διασυνδέσεις άμα δεν τρέξεις δεν θα πέσεις και αν δεν πέσεις δεν θα μάθεις όσα μαθαίνεις άμα πονέσεις έχεις να αντέξεις ακόμα πολλά έχεις να επουλώσεις όλες τις πληγές από παλιά Έχω καιρό για να σηκώσω την ματιά μου θέλω να σηκωθώ και να σε βρω κοντά μου μ' ακόμα ψάχνω δεν ξέρω άμα σε φτάνω ότι και αν κάνω θέλεις κάτι παραπάνω Ότι και αν κάνω θέλεις κάτι που δεν έχω στις σκοτεινές στιγμές μου με βλέπω ψάχνω ν' ανέβω μα δεν βρίσκω τον τρόπο μόνος μου σ' έρημο τόπο ζω ακαθόριστες στιγμές σ' αυτό το άρρωστο κόλπο μπορεί ν' ακούστηκα σαν να σου δίνω συμβουλές μα δεν είναι οι προθέσεις μου στ' αλήθεια τόσο ανέλπιδες απευθύνθηκα σε σένα για να δω άμα με νιώθεις αν έχεις το θάρρος ή άμα δεν το 'χεις είμαι και εγώ ένα πρόσωπο ζω στα αινίγματα σε κάθε μαύρη ανάσα μου πνίγομαι στα ανοίγματα που κάνω ψάχνοντας μονίμως κάτι παραπάνω σ' ένα ωκεανό επιλογών τι λάθος κάνω? δεν ξέρω αν φτάνω αυτό που ονειρευόμουνα μικρός ξέρω να στέκομαι απέναντι περήφανος στέκομαι βράχος δεν με βλέπει κανείς άμα με νιώθεις θα με βρεις και πάνω μου θα στηριχτείς γιατί σε ψάχνω καινούριο καλεσμένο σα να 'χω για αυτό σου γράφω για να δω άμα σε βρίσκω μονάχο σ' άγνωστο τάφο στέκομαι όταν σου κάνω σινιάλο μα απάντηση δεν βλέπω γιατί το πλάνο είναι μεγάλο

Μπορεί τον τελευταίο καιρό να σ' έχω χάσει μα όταν θα σε δω ξέρω πως δεν έχει περάσει χρόνος αρκετός για να ξεχάσω ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος πως αν και τρωτός σίγουρα μένεις αδιάφθορος σίγουρος αλλά όχι πεπεισμένος πως είμαι μαζί σου και πως δεν είμαι ξένος επομένως όσα δεν λένε λόγια και μάτια ξεδιπλώνονται εύκολα λέγονται σε κομμάτια αυτό το κομμάτι δεν είναι μόνο για έναν αν το νιώσεις σίγουρα γράφτηκε και για σένα γι' αυτό δεν κάνω πέρα δεν είναι χωρισμένα τα πεπρωμένα μας είναι επιλογή του καθένα πως θα πορευτεί αν θα κριθεί και τι θα κάνει τι θα νιώσει αν διαλέξει να το απολαμβάνει αν για σένα δεν είναι αρκετό και άμα δεν φτάνει να ξέρεις πως θυμάμαι πως ήτανε πριν πεθάνει δεν αλλάζει τίποτα πάντως όσο για μένα όσα δεν είπα λέω έστω καθυστερημένα ένας ακόμα φίλος στα πρώτα βήματα μου είμαι ο ίδιος πάντα βάζοντας τα δυνατά μου μπροστά μου όσα διάλεξα μονάχος χάραξα ότι μοιράστηκα μαζί σου εγώ το χάρηκα δεν άνηκα ποτέ κάπου μόνο για να μην νιώθω μόνος ο μόνο λόγος δεν είναι ο χαμένος χρόνος Όνειρα κομμάτια μοιρασμένα χαμόγελα κουβέντες δίχως νόημα πολλά γέλια αυθόρμητα σεβασμός άλλοτε κοινός σκοπός αδερφός ψυχικός δεσμός ξεχωριστός και άτρωτος άνθρωπος και μια αντρίκια χειραψία να κρατάς ψηλά ότι στ' αλήθεια έχει αξία έψαχνα πολλά και πολύ κοντά τα βρήκα έστω και αργά να ακουστούν όσα δεν είπα Όσα δεν είπα ακούγονται λοιπόν σαν δώρα εγωισμός που φίμωνε τις σκέψεις μου ως τώρα μα ήρθε η ώρα για να ευχαριστήσω δεν έχω να ζητήσω τίποτα άλλο δεν γυρίζω πίσω εκτός άμα αξίζει να κρατήσω πριν να κλείσω το χάραγμα ζυγώνει και πρέπει να συνεχίσω ευχαριστώ λοιπόν όποιον και αν πίστεψε σε μένα όποιον σαν φίλο βλέπω έστω και απομακρυσμένα ευχαριστώ αν τον στίχο μου ένιωσες σαν δικό σου σ' ευχαριστώ αν τον στόχο μου πέτυχα στο πλευρό σου αν σημαντικές στιγμές μοιράστηκες μαζί μου σ' ευχαριστώ πολύ γιατί ακούστηκε η φωνή μου ελπίζω κάτι να 'μεινε και ας πέρασαν τα χρόνια το ξέρω πως δεν το 'θελες όμως αλλάζουν όλα τελικά σημαντικό είναι ότι είναι αυθεντικό ανθεκτικό στον χρόνο καθώς δρόμο έχουμε μπόλικο μπροστά μας αφήνουμε εμφανή τα βήματα μας για να βρισκόμαστε εύκολα με πρόσωπα δικά μας σήμερα έχω ανάγκη να ψάξω να βρω την άκρη για κάτι που θα γίνει είτε φλόγα είτε στάχτη τελικά νιώθω την τύχη με το μέρος μου ξανά αυτά που έχω φτάνουν και τα εκτιμώ πραγματικά γιατί μέσα απ' αυτά γεννήθηκα αυτός που είμαι αυτός που κάθε μέρα αλλάζει μένει αυτός που είναι Όνειρα κομμάτια μοιρασμένα χαμόγελα κουβέντες δίχως νόημα πολλά γέλια αυθόρμητα σεβασμός άλλοτε κοινός σκοπός αδερφός ψυχικός δεσμός ξεχωριστός και άτρωτος άνθρωπος και μια αντρίκια χειραψία να κρατάς ψηλά ότι στ' αλήθεια έχει αξία έψαχνα πολλά και πολύ κοντά τα βρήκα έστω και αργά να ακουστούν όσα δεν είπα

Αργά θυμήθηκα τι θέλω να σου πω είναι το τελευταίο τετράλεπτο κάθε φορά στυλό όταν πιάνω για να εκφραστώ σε κόσμο διαφορετικό βρίσκομαι τι κι αν ανοίγομαι σ' όσους θέλουν να κρίνουνε δεν υποκύπτουμε δεν σκύβουμε δεν χαραμίζουμε τα λόγια μας δεν μας αμείβουνε είμαστε αυτοί που ευθύνονται που τον ιδρώτα μας δεν σφετερίζονται και που τα χνώτα μας πια δεν σμίγουνε άλλοι κερδίζουν άλλοι χάνουν άλλοι δεν προλαβαίνουν να γελάσουν πριν πεθάνουν ξεγελάστηκα και εγώ κάποιες φορές μα δεν μου κάνουν ποίοι πραγματικά με χάνουν και ποιους χάνω το φταίξιμο δικό σου κι άλλο τόσο αναλαμβάνω εγώ προσωπικά είναι καπνού σήματα δυσνόητα και αμάσητα σαν στίχοι με μηνύματα λίγοι θα δώσουν σημασία μα αρκεί έστω και ένας να νιώθει ότι από μέσα μου θα βγει Ότι από μέσα μου θα βγει είναι η αλήθεια μου είναι η αναζήτηση για την ελευθερία μου είναι ατέρμονη ξανά η αγωνία μου βάζω τελεία δεν τελειώνει η πορεία μου Οριοθετημένος μες τα πλαίσια συναισθημάτων με την καθημερινότητα μια εστία προβλημάτων και το χρήμα να οδηγεί σε προσωρινή λύτρωση μόνη λύση στην εξίσωση για επιβίωση η εξυγίανση όμως δεν βρίσκεται εκεί βρίσκεται σ' όποιον αναλαμβάνει ότι του αναλογεί σε όποιον λάθη παραδέχεται σε όποιον σέβεται σε όποιον εμπιστεύεται τον δίπλα του και αντιστέκεται σε όποια αδικία εις βάρος του πάει να φανεί και υποστηρίζει με καμάρι αυτά που εκπροσωπεί σε όποιον ονειρεύεται ζωή χωρίς κακό και μίσος μέσα στο πλήθος είναι μοναδικός και δίνει φως όπως ο ήλιος όμως μ' όλους τους άλλους ίσος και το παλεύει όσο αντέχει της καρδιάς ο χτύπος είτε εδώ είτε εκεί δεν έχει σημασία το μέρος αρκεί απ' τη ψυχή να βγει Δεν έχει σημασία το μέρος είτε εδώ είτε εκεί γιατί το μόνο που μετράει είναι απ' τη ψυχή να βγει Ότι από μέσα μου θα βγει είναι η αλήθεια μου είναι η αναζήτηση για την ελευθερία μου είναι ατέρμονη ξανά η αγωνία μου βάζω τελεία δεν τελειώνει η πορεία μου