Απ' την αρχή αναβίωση μέσα στο χάος για να παραμείνεις άθικτος να μείνεις πράος ο μεγάλος αρχηγός θα γλυτώσει χωρίς ούτε καν να ιδρώσει χωρίς να δώσει το χέρι του στον διάβολο και να προδώσει μην κάνεις όνειρα απατηλά μέσα από την κρύπτη βγαίνουμε σιγά σιγά όλα πάλι είναι ρευστά και ποτέ δεν είναι αργά να πάρεις αυτά που σου κλέψανε σε μια νυχτιά είμαστε παιδιά από μια γενιά βουτηγμένη στο αδιάφορο το άχρωμο το μοτίβο που υμνεί το άφθονο το απολιτικό το αδιάλλακτο απροσπέλαστο ηλεκτροφόρο σύρμα με κίνδυνο θάνατο μα λάθος άνθρωπο διαλέγεις να βρεις εκεί που ψάχνεις θα χαθείς και όταν θέλουμε να μας δεις να είσαι ευθύς άμα θέλεις να σωθείς από την οργή της βεβαρημένης ψυχής
Αναβίωση θανάτου αργού που δεν ελέγχουμε όπου μας δείχνουν να πηγαίνουμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει και τι θέλουμε την ψυχή μου όμως ποτέ δεν θα την έχουνε
Για άλλη μια φορά στα δύσκολα θυμήθηκα ν' αφήσω την πνοή μου πάνω στο χαρτί μου μέσα απ' τη ζωή μου οι πραγματικά δικοί μου είναι μπροστά μου ακούνε χτύπους στην καρδιά μου δεν ρίχνουν γράσο στα βήματα μου βρίσκονται μέσα στην πόλη πιωμένοι σ' άλλα μέρη διεσπαρμένοι σε σπίτια χωμένοι είναι πικραμένοι τι άλλο μένει να ζήσουν τι άλλο πρέπει να δουν θα είμαι εκεί όποτε χρειαστούν χέρι να κρατηθούν μα πλέον δεν φτάνει από χέρι χαμένοι κανονικά είμαστε μες τον λάκκο χωμένοι ολόκληρη γενιά παίζουν παιχνίδια στα μυαλά το βλέπεις καθημερινά όλοι ξεφεύγουν που πάνε δεν ξέρω πραγματικά όλα νεκρά κάτι πρέπει να γίνει κάποιος πρέπει να τους δείξει τι σημαίνει ευθύνη και ποιόν κατευθύνει κάθε αθώα κουβέντα φαίνεται απλή επιστήμη έχουνε κάνει το ψέμα και την χολή
Αναβίωση θανάτου αργού που δεν ελέγχουμε όπου μας δείχνουν να πηγαίνουμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει και τι θέλουμε την ψυχή μου όμως ποτέ δεν θα την έχουνε
Ήρθε ο καιρός δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος πρέπει να διαλέξεις που θα βρίσκεσαι αλλιώς είσαι συνένοχος σήμερα γέμισε η χώρα πτώματα όχι απ' τα όρθια απ' αυτά που σκεπάζονται απ' τα χώματα νεκροί από το κρύο στο δρόμο χαμόγελα που φέρνουν τρόμο έχουν γίνει της πόλης αυτής το φόντο αν και ήρεμος από την φύση μου πάλι τσιτώνω ενώ έχω μάθει με τα λίγα να επιβιώνω χαντακωμένος όπως όλη η γενιά μου από την γέννα μου η ψυχή μου τώρα στάζει από την πένα μου αλλοπαρμένος και αθώα μεγαλωμένος το 'ξερα όμως πως δεν θα 'ναι απλό το τέλος από μικρός βασανισμένος από σκέψεις σκοτεινές γίναν λέξεις μες στο μυαλό μου γίναν μορφές κάποιοι μαθαίνουν από μικροί ύπουλες τακτικές αυτοί που ακολουθάνε τις ίδιες γραμμές
Αναβίωση θανάτου αργού που δεν ελέγχουμε όπου μας δείχνουν να πηγαίνουμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει και τι θέλουμε την ψυχή μου όμως ποτέ δεν θα την έχουνε